آیا ایرلند می تواند با موفقیتی دیگر در شش ملت، بر روی گرند اسلم سال گذشته پیشرفت کند؟

ایرلند استعداد، قدرت و ذهنیت خود را در سال گذشته برای رسیدن به گرند اسلم به نمایش گذاشت، اما آیا آنها می توانند ادامه دهند و این شاهکار را در شش ملت امسال بازسازی کنند؟

فقط بردن بزرگترین تورنمنت راگبی اروپا یک درخواست سخت است، چه رسد به اینکه بدون شکست بمانیم، بنابراین تکرار آن در سال بعد تقریبا غیرممکن است.

در واقع، از زمان گسترش مسابقات در سال 2000، که شاهد گسترش پنج کشور پس از پیوستن ایتالیا به شش کشور بود، این کار انجام نشده است.

دفاع از عنوان قهرمانی با یک حرکت بی عیب دیگر یک بار توسط ولز و فرانسه و سه بار توسط انگلیس انجام شده است.

ایرلند هرگز به آن دست نیافته است.

ایرلندی ها تنها یک بار از یک گرند اسلم دفاع کرده اند و آن هم 75 سال پیش بود که آن ها هم پیاپی تریپل کرون را کسب کردند.

طرفداران راگبی ایرلند باید مدت زیادی منتظر بمانند تا دوباره طعم قهرمانی در یک گرند اسلم را بچشند، و با گلزنی رونان اوگارا در لحظه مرگ، پیروزی، تاج سه گانه، درام، غرق شد. شش ملت و گرند اسلم در سال 2009.

آنها در کمپین بعدی دوم شدند و هشت سال بعد سومین گرند اسلم خود را کسب کردند تا با اسکاتلند هم سطح شوند.

سپس سال گذشته آنها پیش از اسکاتلندی ها حرکت کردند که ولز، اسکاتلند و ایتالیا را در جاده شکست دادند، در حالی که خاطرات تلخ انگلیس و فرانسه را برای بازگشت به خانه تحویل دادند.

آنها بدون شک بهترین تیم بودند و به نظر می رسید که در جام جهانی سال گذشته نیز این شاهکار را تکرار خواهند کرد، با پیروزی مهیج در برابر آفریقای جنوبی که به نظر می رسد معیاری برای اتفاقات آینده باشد.

اما اگرچه آنها قهرمانان نهایی را شکست دادند، ایرلندی ها نتوانستند بر هودوی خود در مرحله یک چهارم نهایی غلبه کنند و به نیوزیلند باختند، که همچنین به معنای پایان کار جانی سکستون با لباس سبز بود.

جایگزینی با بالاترین امتیاز آور و کاپیتان ایرلند، کار بدی نیست، و این تنها یکی از چالش هایی است که سرمربی، اندی فارل برای حفظ عنوان باید با آن دست و پنجه نرم کند.

اگر بخواهند پشت سر هم به موفقیت برسند، باید در توئیکنهام و استادیوم ولودروم و در آخرین روز در استادیوم آویوا با اسکاتلند به نتیجه برسند.

سرمربی انگلیسی که در ماه دسامبر قراردادی بلندمدت امضا کرد، پس از جام جهانی واکنشی نشان نداد و پس از بازنشستگی و مصدومیت، او ترجیح داد به انتخاب تیمش ادامه دهد.

این که چه کسی کاپیتانی را به دست خواهد گرفت یکی از سؤالات آشکار قبل از اعلام این خبر بود، و زمانی که لیست تیم پیتر اوماهونی را به عنوان کاپیتان جدید نشان می داد، قابل درک بود.